مزایای استفاده ازسیستم علمی در فرایند استعداد یابی:
- به طور اساسی زمان لازم برای دستیابی به حداکثر پتانسیل عملکردی را به دلیل انتخاب افراد مستعد در ورزش کاهش می دهد.
- استفاده بهینه از امکانات و منابع، چون برای افرادی به کار می روند که احتمال موفقیت بیشتری دارند.
- از هدر رفتن حجم زیادی از کار و انرژی و استعداد مربیان جلوگیری می کند. کارایی و اثربخشی مربیان افزایش می یابد چرا که از ابتدا به ورزشکارانی با قابلیت های بالا و ممتاز تمرین می دهند.
- تعداد ورزشکارانی که هدف آن ها رسیدن به سطح بالای عملکرد می باشد و می توانند به آن سطح برسند افزایش می یابد و رقابت بین آنها زیاد می شود. در نتیجه تیم ملی قوی تر و یکدست تری ایجاد می شود که قادر به عملکرد بین المللی بهتری خواهد بود.
- باعث افزایش اعتماد به نفس یک ورزشکار می شود زیرا عملکرد او نسبت به عملکرد دیگر ورزشکاران هم سنش که در فرایند استعداد یابی قرار ندارند مورد توجه بیشتری قرار می گیرد.
- به طور غیرمستقیم بکارگیری شیوه علمی در تمرین دادن را تسهیل می کند، زیرا متخصصین علوم ورزشی که در استعدادیابی فعالیت می کنند این انگیزه را دارند که با نظارت بر شیوه تمرینات ورزشکاران، به کار خود ادامه دهند.
معایب احتمالی استعدادیابی:
- ممکن است در مواردی به علایق فرد توجه نشود.
- تخصصی کردن زودهنگام ممکن است برای نونهالان مناسب نباشد.
- در مواردی که بازیکن به اشتباه مستعد ارزیابی شده است، ممکن است استعداد یاب ها بر خطای خود پافشاری کنند و بدون پذیرش اشتباه اولیه، سعی در حفظ او در درون سیستم توسعه استعدادها کنند.
- در مواردی که یک بازیکن به اشتباه بی استعداد تشخیص داده می شود ممکن است دچار مشکلات روحی بشود و یا حتی از ورزش کناره گیری کند.
مشکلات پیش روی برنامه استعدادیابی:
- بی ثبات و ناپایدار بودن ویژگی های جسمانی در نونهالان و نوجوانان
- بلوغ؛ سن دقیقی برای بلوغ نوجوانان دختر و پسر وجود ندارد. نوجوانانی با سن شناسنامه ای برابر دارای سطح بلوغ متفاوت هستند. بعضی ها زودتر بالغ می شوند و بعضی ها دیرتر. پسر های زود بالغ دارای توان هوازی، قدرت و مهارت های حرکتی بالاتری نسبت به همسالان خود هستند. تحقیقات نشان داده که زود بالغ ها اغلب به عنوان فرد مستعد انتخاب می شوند، در حالیکه گذر زمان نتیجه بر عکس را نشان می دهد.
- استعداد به عنوان مفهومی پویا؛ عوامل زیادی بر عملکرد آتی فرد مستعد تأثیرگذار هستند که اغلب آنها ناپایدار و متغیر هستند، بنابراین نمی توان عملکرد استعداد را در آینده به راحتی پیش بینی کرد.
- استفاده از متغیر های محدود؛ در اکثر تحقیقاتی که روی استعدادیابی در سراسر جهان انجام شده فقط متغیرهای محدودی مورد بررسی قرار گرفته اند. مثلاً فقط فاکتور های آنتروپومتریک ، یا فقط فاکتور های فیزیولوژیکی و یا فقط فاکتور های ذهنی و روانی مورد تحقیق قرار گرفته اند.
به دلیل فاصله زمانی بین شروع مرحله شناخت در استعدادیابی که در سنین نونهالی است ، به نتیجه رسیدن آن در بالای سن جوانی و بخصوص در والیبال تا حوالی سن 21 تا 23 سال ، متاسفانه سیستم های اجرایی که معمولا دولتی هستند ، صبور نبوده و پول را صرف موارد زودبازده تر میکنند که باعث کندی حرکت استعدادیابی خواهند شد.
1