استعدادیابی و پرورش استعدادها در والیبال

استعدادیابی و پرورش استعدادها در والیبال

شکی نیست که عملکرد عالی و موفقیت در سطح بین المللی یکی از مسائل مهم مرتبط با ورزش است. امروزه بسیاری از محققین و کارشناسان در امور ورزشی بر این باورند که یکی ازمهم ترین بخش ها و اولویت ها در ورزش سطح بالا، داشتن سیستمی یکپارچه و سازمان یافته برای استعدادیابی و پرورش استعدادها می باشد. بسیاری از کشورها، فدراسیونهای ورزشی و حتی تیم های باشگاهی از برنامه های بلند مدت برای رشد و توسعه توانایی های ورزشکاران از سنین پایین استفاده می کنند. فرد مستعد به طور عمومی فردی است که دارای توانایی طبیعی ویژه ای برای رسیدن به هدفی خاص می باشد، به طوری که در آن زمینه او را در بین  افراد برتر آن رشته قرار دهد. اولین بخش از برنامه بلند مدت رشد و توسعه توانایی های ورزشکاران(LTAD)، استعدادیابی است. استعدادیابی یک فعالیت وسیع و ادامه دار می باشد که در ورزشهای مختلف، هنرهای گوناگون و زمینه های علمی و آموزشی مورد استفاده قرار می گیرد تا مستعدترین افراد در هر زمینه شناسایی شوند و توانایی های آن ها در مراحل مختلف توسعه یابد تا با طی مراحل مختلف به بالاترین سطح در آن رشته ورزشی، هنری یا علمی دست یابند. طراحی فرآیندی ثابت و معین در رابطه با استعدادیابی و پرورش استعداد ها دشوار است، واین موضوع در ورزش و به ویژه ورزش های تیمی دشوارتر است.

استعدادیابی فرایندی چند بعدی است، بدین معنی که در تعیین فاکتورهای پیشگو در عملکرد آینده فرد مستعد باید همه جنبه های مؤثر بر عملکرد او را مورد ارزیابی قرار داد که می توان آنها را به فاکتورهای جسمانی یا آنتروپومتریک، فیزیولوژیک، مهارتی ( تاکتیکی ، تکنیکی ، حرکتی) ،ذهنی و روانی، محیطی و اجتماعی دسته بندی کرد.

تعريف استعداد و استعدادیابی:

در استعدادیابی نوعی پیش بینی نهفته است، در این پیش بینی انتظار می رود که فرد کار مورد نظر را بهتر از کارهای دیگر و بهتر از افراد دیگر انجام دهد. بنابراین در استعدادیابی ما به دنبال افرادی هستیم که احتمال بیشتری دارد که در آن رشته موفق شوند.

بومپا (2000 ): استعداديابي در ورزش يعني کشف و به فعليت رساندن توانايي هاي بالقوه مخصوص فرد و هدايت آنها در مسير صحيح آن.

رينگر در تعريف کاربردي استعداديابي اعتقاد دارد: استعداديابي يعني پيش بيني اجرا از طريق سنجش ويژگيهاي جسماني، رواني، اجتماعي و همچنين توانايي هاي تکنيکي.

به نظر می رسد که 3دسته کلی در رویکردهای استعدادیابی وجود دارد:

• سیستماتیک، سیستم های دولتی- کشورهایی مانند چین ،کوبا و آنچه که در کشورهای بلوک شرق سابق مانند آلمان شرقی و شوروی اجرا می شده است.
• سیتماتیک، سیستم های غیردولتی- تنیس و شنا با برنامه های ساختاریافته برای گروه های مختلف سنی به منظور شناسایی استعدادها و توسعه توانایی های آنها.
• رویکردهای غیرسیستماتیک- روش هایی که در آن تا حدودی به طور تصادفی و بدون هیچ رویکرد ویژه ای استعدادها شناسایی می شوند؛ چیزی شبیه کلاس های ورزش در مدارس یا تیم ها و باشگاه های محلی.